Onlangs kwam ik bijgevoegde hilarische foto tegen: ‘Kerststallen zijn zonder Jezus, die is te verkrijgen bij de Kassa.’ Het zal je maar overkomen dat je in de drukte van de aankopen aan de kassa je Jezus vergeet ‘aan te kopen’ en thuiskomt met een kerststal zonder Jezus. Het lijkt een beetje op een sketch uit ‘Wat als …?’

Toch lijkt er meer aan de hand. Koning economie neemt het kerstgebeuren over met Adventskalenders gevuld met de nieuwste cosmeticatrends of diverse flesjes wijn, zodat je tegen het grote kerstfeest er piekfijn uitziet en weet welke wijn bij welk gerecht gaat. Cadeautjes-apps waarop je uit de eindeloze online-shop je favoriete cadeaus mag aanklikken, zodat de koper zeker niet met het ‘foute’ cadeau komt aanzetten. En de traiteur die alle stress wegneemt door speciaal voor jouw familie een onberispelijke maaltijd te koken.

Maar wat als tijdens dat kerstfeest de herders plots voor je deur staan? Of Maria en Jozef komen aankloppen omdat ze nog op zoek zijn naar een plekje om Jezus ter wereld te laten komen? Maken zij je kerstfeest compleet of verstoren ze de orde?

Wij geven via deze link alvast inspiratie om hen uit te nodigen om samen te feesten.

De lockdown deed ons terugkeren naar de natuur, één van de weinige plekken waar we op dat moment ‘binnen’ mochten. Maar er was meer aan de hand. We herontdekten de natuur en haar helende werking. Ze gaf ons rust in tijden van onzekerheid. Nu onze samenleving zich langzaam terug herstelt en haar wonden likt, worden de natuurgebieden weer leger. We herontdekken de deugd van café- en restaurantbezoek en van winkelen zonder mondmasker. En toch …

Toch hoop ik stiekem dat er iets veranderd is. Dat we ontdekt hebben dat de helende kracht van de natuur niet enkel in kruiden en wortels zit maar ook in de bossen en weilanden zelf. Hildegard von Bingen sprak reeds in de twaalfde eeuw over de kracht van de natuur. Ze had er zelfs een eigen term voor gevonden: ‘veriditas’ – groenheid. Veriditas kan gezien worden als een metafoor voor alles wat leeft en leven geeft. Het staat voor energie, vruchtbaarheid en vitaliteit, en in figuurlijke zin voor hoop. Zou het deze veriditas zijn die Ferm inspireerde om midden in de natuur plekken van troost en hoop te maken?

Misschien heb je ze in je eigen buurt al ontdekt, de ‘troostplekken’: een groene plek, voor iedereen toegankelijk, waar je troost kunt vinden en troost kunt planten (letterlijk). Wil je ook graag een troostplek inrichten, ga dan op zoek naar een rustig plekje in de natuur en een inspirerend gedicht om aan te geven dat het hier gaat om een plek van troost. In het najaar plant je (samen) bloembollen zodat de hoopvolle bloemen in het voorjaar – de tijd van verrijzenis – hun kopjes laten zien. En het gedicht van de dag, dat geven we je gratis mee:

Als je er even niet
over wil praten
dan kom ik nu meteen
je richting uit
 
om je heel liefdevol
met rust te laten
en samen niets te zeggen,
honderduit
Stijn De Paepe
 
Inspiratie om verdiepend aan de slag te gaan rond ‘mag het een beetje meer zijn?’ in de maanden november en december kan je raadplegen via deze link

Deze zomer wilde ik lang meer van maar één ding: ZON! Ik miste die heerlijke zonnestralen op mijn huid zo erg. Tot er plots die eerste kus was. Neen, ik heb geen nieuw lief gescoord. Het was de eerste kus aan mijn ouders sinds corona. Man, wat deed dat deugd. Gewoon, zoals we altijd al gedaan hadden, een kus bij aankomst en een kus bij het weggaan. Hoe het kwam dat we deze keer die kus toch terug gaven, weet ik niet. Ik herinner me wel de vragende blik naar papa, nadat ik van mama een kus kreeg. Een blik die vroeg ‘mag het bij jou nu ook terug?’.
 
Een simpele kus, een gewoonte waar ik mee opgegroeid ben, waar ik me op een bepaald moment tegen verzet heb en wat plots niet meer kon. Het wegvallen ervan creëerde ongewild een zekere afstand, een kilte, een onwennig en vervelend gevoel. Wat moeten we hier nu mee? Zou dat ook het gevoel geweest zijn dat Jezus zijn leerlingen hadden toen ze plots opgescheept werden met een massa volk en dat net op het moment van etenstijd? Zou het daarom geweest zijn dat ze voorstelden aan Jezus om de menigte maar naar huis te sturen?
 
We kennen het allemaal, het onaangename gevoel niet goed te weten wat we met een bepaalde situatie moeten aanvangen. Hoe moeten we ons best gedragen? Wat zeggen we en wat verzwijgen we best? Wat is onze rol hierin? De huidige coronacrisis heeft mij meermaals geconfronteerd met deze vragen. De keren dat ik afgelopen jaar op anderhalve meter afstand langs familieleden liep die iemand verloren hadden. Of wanneer een vereenzaamde oudere mij zomaar uit het niets aansprak, hopend op een babbeltje. Het vervelende gevoel wanneer iemand iets laat vallen en je twijfelt of je het wel mag oprapen zonder eerst je handen te ontsmetten.
 
Maar Jezus laat niet toe dat zijn leerlingen bij de pakken blijven zitten. Hij past het trucje van de restjesdag toe en laat zijn leerlingen verzamelen wat er voorhanden is. En dat blijkt wonderlijk ‘meer dan genoeg’ te zijn. Zou de moraal van dit verhaal misschien ook kunnen zijn dat we het niet altijd zo ver hoeven te zoeken? Dat een simpel klein gebaar soms een wereld van verschil kan maken? Een simpele kus, die vertelt hoe graag je de ander ziet, of een onhandige aanwezigheid in het funerarium die aangeeft dat je er bent voor de ander, of vijf minuten van je kostbare tijd die iemand het gevoel geven dat hij of zij belangrijk is. Voor mij mag het dit jaar gerust een beetje meer van dit – kleine gebaren die een groot verschil maken, zonder ons te laten belemmeren door mogelijke obstakels.
 
Inspiratie om verdiepend aan de slag te gaan rond ‘mag het een beetje meer zijn?’ in de maanden september en oktober kan je raadplegen via deze link.
 
Auteur blogbericht: Joke Maex
 Literatuur:
 - Mt. 14, 13-21
 - Lasallian Reflection 6: You are Part of the Miracle. Our Vision. Our Passion. Our Future.