Deze zomer wilde ik lang meer van maar één ding: ZON! Ik miste die heerlijke zonnestralen op mijn huid zo erg. Tot er plots die eerste kus was. Neen, ik heb geen nieuw lief gescoord. Het was de eerste kus aan mijn ouders sinds corona. Man, wat deed dat deugd. Gewoon, zoals we altijd al gedaan hadden, een kus bij aankomst en een kus bij het weggaan. Hoe het kwam dat we deze keer die kus toch terug gaven, weet ik niet. Ik herinner me wel de vragende blik naar papa, nadat ik van mama een kus kreeg. Een blik die vroeg ‘mag het bij jou nu ook terug?’.
Een simpele kus, een gewoonte waar ik mee opgegroeid ben, waar ik me op een bepaald moment tegen verzet heb en wat plots niet meer kon. Het wegvallen ervan creëerde ongewild een zekere afstand, een kilte, een onwennig en vervelend gevoel. Wat moeten we hier nu mee? Zou dat ook het gevoel geweest zijn dat Jezus zijn leerlingen hadden toen ze plots opgescheept werden met een massa volk en dat net op het moment van etenstijd? Zou het daarom geweest zijn dat ze voorstelden aan Jezus om de menigte maar naar huis te sturen? We kennen het allemaal, het onaangename gevoel niet goed te weten wat we met een bepaalde situatie moeten aanvangen. Hoe moeten we ons best gedragen? Wat zeggen we en wat verzwijgen we best? Wat is onze rol hierin? De huidige coronacrisis heeft mij meermaals geconfronteerd met deze vragen. De keren dat ik afgelopen jaar op anderhalve meter afstand langs familieleden liep die iemand verloren hadden. Of wanneer een vereenzaamde oudere mij zomaar uit het niets aansprak, hopend op een babbeltje. Het vervelende gevoel wanneer iemand iets laat vallen en je twijfelt of je het wel mag oprapen zonder eerst je handen te ontsmetten. Maar Jezus laat niet toe dat zijn leerlingen bij de pakken blijven zitten. Hij past het trucje van de restjesdag toe en laat zijn leerlingen verzamelen wat er voorhanden is. En dat blijkt wonderlijk ‘meer dan genoeg’ te zijn. Zou de moraal van dit verhaal misschien ook kunnen zijn dat we het niet altijd zo ver hoeven te zoeken? Dat een simpel klein gebaar soms een wereld van verschil kan maken? Een simpele kus, die vertelt hoe graag je de ander ziet, of een onhandige aanwezigheid in het funerarium die aangeeft dat je er bent voor de ander, of vijf minuten van je kostbare tijd die iemand het gevoel geven dat hij of zij belangrijk is. Voor mij mag het dit jaar gerust een beetje meer van dit – kleine gebaren die een groot verschil maken, zonder ons te laten belemmeren door mogelijke obstakels. Inspiratie om verdiepend aan de slag te gaan rond ‘mag het een beetje meer zijn?’ in de maanden september en oktober kan je raadplegen via deze link. Auteur blogbericht: Joke Maex Literatuur: - Mt. 14, 13-21 - Lasallian Reflection 6: You are Part of the Miracle. Our Vision. Our Passion. Our Future.
0 Comments
Leave a Reply. |